Vroeger was alles beter. Het staat nog in mijn geheugen gegrift hoe ik vroeger dagelijks vrolijk mijn werk deed in de dierenartsenpraktijk. Als assistente hielp ik de dierenarts met de dieren in de spreekkamer, adviseerde ik de baasjes van alles en nog wat. Ik was druk met de balie, de telefoon en met het schoonhouden van de ruimtes en materialen. Ik deed laboratoriumonderzoeken en hielp zelfs bij operaties en natuurlijk bij de nazorg en opname patiënten. Het was mijn droombaan!
Langzamerhand kwamen er nieuwe updates en apparaten de praktijk binnen. Het begon met een koffie en thee automaat waarin we eigenlijk al jaren achter liepen. De nieuwe laboratoriumapparatuur nam vervolgens mijn taak in het lab over. De dierenarts hoefde het monster in het buisje er alleen in te zetten en met een paar tikken op het scherm deed hij alle gevraagde onderzoeken nauwkeurig. Toen was er een nieuwe update op telefonisch gebied beschikbaar, de computer nam de telefoon op en wist alle vragen te benoemen die ik hoorde te stellen. Afspraken werden zo makkelijk ingepland, indien niet telefonisch, dan wel via de website. De anamneses en kosten werden door spraakopnames direct in de kaart gezet en gefilterd op relevantie.
Jaren later bestond mijn werk uit kots, stront en pis ruimen gevolgd door stofzuigen en dweilen. Ik was alleen nog in de opname nodig, want ook mijn plaats in de operatiekamer was vervangen door een stel mechanische armen. Zelfs afstoffen hoefde ik niet meer. We kregen een nieuw systeem dat wel wat weg had van een ingebouwde airco, maar dat zorgde dus dat het stof daar verdween en niet eens de kans kreeg neer te vallen. Verder was ik nog wel nuttig als bediende, gedurende mijn werkdagen bracht ik op vaste tijden koffie naar de dierenarts en cliënten en deed ik het vieze kopje in de vaatwasmachine.
De twijfel sloeg toe, het leek mijn droom baan, maar ik kreeg minder plezier in mijn werk. Ik had toch zeker niet gestudeerd als interieurverzorgster? Na een gesprek met de praktijk eigenaresse was zij het daar ook volledig mee eens. Een week later stond hij er dan, een gloed nieuwe en volledig geautomatiseerde stofzuig-en dweil apparaat. Ook die taak was van mij afgenomen.
Het laatste beetje waarde wat ik nog had was de opname verzorgen. Gemiddeld waren daar op een dag twee tot zes dieren die verzorgd moesten worden. Daarvan waren er in ieder geval twee uit de operatiekamer, waar ik alleen naar om hoefde te kijken als het controlesysteem ging piepen als de patiënt wakker werd. De kabels moesten dan afgekoppeld worden en voor de rest regelde het apparaat het zelf. De andere patiënten moesten bijvoorbeeld worden gedwangvoerd of aan het infuus. Ik wist het reilen en zeilen op de praktijk, maar voor alleen dit klusje was ik de duur. Met de ontslagpapieren in mijn tas heb ik mijn veel jongere vervanger ingewerkt waarna ik kon vertrekken.
De laatste ochtend was ik niet in mijn sas. Ik kon de röntgen wel trappen en ik kon het geautomatiseerde lab haast wel slaan. De stofzuiger wilde ik bijna omleggen en de computer uitschakelen. De praktijk verlaten deed pijn, maar al mijn vervangers was ik maar al te graag kwijt. ‘Leuk, nieuwe ontwikkelingen,’ dacht ik vroeger. Wist ik veel dat ze me later de strot uit zouden komen.
Na weken lang in de rats gezeten te hebben ben ik gaan zoeken naar een nieuwe baan. Dat is echter niet gemakkelijk in deze tijd. Ik weet nog wel dat het lastig was toen ik mijn carrière begon in 2016. Wie had ooit gedacht dat het nu anno 2045 nog erger zou zijn? Ik schreef mijn vaardigheden op en ben op internet gaan zoeken. In eerste instantie opzoek naar een praktijk, zonder resultaat. Ook ander diergerelateerde banen werden niet aangeboden. Zelfs als interieurverzorgster kon ik niet aan de slag. Voor omscholing vond ik mijzelf al te oud.
Nu, een paar weken verder ben ik weer begonnen met het oppakken van het schrijven van boeken. Vroeger vond ik dat leuk om te doen, maar door mijn werk heb ik dat laten verwateren. Op het moment heb ik alle tijd om te schrijven. Er is alleen geen brood meer mee is te verdienen. Alles gaat online en mag gratis gelezen worden, niemand betaald nog voor een goed boek. Maar het belangrijkste is dat ik weer iets kan doen wat ik leuk vind, al ging ik natuurlijk liever terug in de tijd, dan had ik toch doorgestudeerd als dierenarts.
