Ken je
dat, dat je eindeloos lijkt te vallen? Dat je denkt dat het niet slechter kan,
maar dat het toch gebeurd?
Ik begon klein, maar groeide. Ik kende zon- en regendagen zoals ieder ander.
Met mijn neus in de wind ging ik door. Velen om mij heen haakte af, maar ik
stond aan de top van de berg. Het leek niet meer beter te kunnen en dat klopte.
Ik met mijn levenstaak viel als van de top waar ik was. Het dal was bereikt. Ik
zocht een thuis en ging waar de wind mij heen leidde. Niemand keek naar mij om
en ik keek niet uit. Overstekend, nog vlak voor de auto langs. Misschien had
het er onder moeten zijn. Door de hondenpoep op de stoep. Haast overlopen door
de mensen in de stad. Nog net niet in de bouwput, maar wel in de plas. Toen ik
bloeide was ik veel waard. Ik was mooi en succesvol. En nu? Waar moet ik heen?
Waar zal ik belanden? Niemand die mij ziet…
#dwarrelblaadje
