Met
knikkende knieën kijk ik weer voorbij mijn voeten naar beneden. Mijn tanden
klapperen, maar het is niet koud en ik ben niet ziek, toch? De zoveelste trein
raast onder mij door. Dat had mijn trein moeten zijn! Deze trein, dit moment,
maar weer te laat. Ik was er zo zeker over, ik was er klaar voor, waarom mijn
twijfel ineens? Is dit een teken? Moet ik dit niet doen? Staat er een andere
weg voor mij klaar? Zwetende handen op de leuning van de brug. Ik verlies grip.
Ik laat los…
Ik ga terug naar huis, niet naar de eerste schooldag.
